Weerzien
Onze blauwe ogen kruisen elkaar,
een blik van gewil en verdriet.
We zeggen het niet,
maar ons vuur is aan.
Als een magneet verlies ik mijn balans,
ik wil je iedere minuut steeds meer.
Telkens zoeken mijn ogen waar je bent,
de wereld om mij heen vervaagd.
Gegeven moment sta je achter mij,
mijn lichaam leunt naar achteren..
Ik voel je adem in mijn gezicht,
mijn lijf schreeuwt om vastgepakt te worden.
Jij kijkt voor je uit, met grote bedwang.
Terwijl ik dans, mijn zweetdruppels druipen,
zie ik jou, op het balkon..
Je kijkt naar mij, filmt mij..
zodra ik kijk film je weg.
Ik verlies mezelf in mijn fantasie,
op de tonen van de muziek, ben ik bij jou.
Daar op het balkon, kussen wij, strelen wij..
en vervolgens je strelende handen zijn weg.
Ik mis je.
Over dit gedicht
| Auteur: Animola_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 juli 2022 | ||
| Thema's: | ||