Achterom kijken
Soms kijk je even terug
Dan dwaalt je gedachte af
Was het leven nou zo stug
Geen engeltje van bovenaf?
Zo donker, zo gemeen en zwart
Had niemand iets in de gaten
Als kind zo te worden verward
Uitgescholden en geslagen
Een thuis wat veilig zou moeten zijn
Is iets van onbekende aarde
Verdriet, wanhoop en eenzame pijn
Dit alles werd mijn eigenwaarde
Ik open nu snel mijn ogen
Het gevoel verstikt enorm
Even voel ik me leeggezogen
Alsof het weer opnieuw begon
Wegwuiven moet ik het niet
Ook dit is wat mij heeft gemaakt
Maar het kleine meisje met verdriet
Is niet zo makkelijk kwijt geraakt
Reacties op dit gedicht
| september: | Zaterdag, augustus 20, 2022 12:53 |
| In medegevoel en begrijpend gelezen. Mooi dierbaar geschreven en je kan al is het niet snel vergeten haar onder je hoede ( denkbeeldig) nemen. Liefs | |
| Hans Winter: | Zaterdag, augustus 20, 2022 12:01 |
| negeer haar niet, troost haar naar je in ziet, weer zelfs lieft, en van binnen af en bovenal ook zo waardig moge je wezen. groetje, hans |
|
| teun hoek: | Zaterdag, augustus 20, 2022 09:08 |
| je zult het overwinnen. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: nicletsjeh | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 augustus 2022 | ||
| Thema's: | ||