Oei

Let op voor uw hoofd
riep het gezinshoofd
jaajaaa
riep Ignaceke na
na vijf minuten plots
een hoorbare bots
moeder keek angstig achterom
gespannen wenkbrauwen krom
wachtend op ‘t gehuil
voor een komende buil
op ’t gezichtje van Ignace
stond een pijnlijke grimas
wrijvende handjes op zijn haar
daar werd hij de pijn gewaar
echter uit die kleine snuit
kwam geen enkel geluid
over zijn wang rolde een traan
maar het bleek gauw gedaan
doch zoiets niet meer
de volgende keer
zijn hoofdje niet gestoten
zo had hij nu zelf besloten
want weet je wel
woorden vergeet men snel
maar tegen de rand van een tafel stoten
blijft veel langer in ’t geheugen besloten