Mijn hart mist een vanzelfsprekend
Iets dat met de jaren groeit
Steeds meer leer ik wat het betekend
Hoe diep verdriet naar binnen bloeit

Mijn ogen lijken
Qua sprankeling verder weg
Hoe mooi ook dat waar ze naar kijken
Hoe schoon ook de woorden die ik zeg

De wereld is niet anders
De lucht is niet minder blauw
Er zijn niet ineens meer tegenstanders
Niet minder schoonheid in ogenschouw

Maar toch lijkt het groene gras
Anders van kleur
De bloemen langs de waterplas
Ruiken niet meer als hun eerdere geur

Ik zit en achter het raam schijnt de zon
Aangenaam warm achter glas voelt het licht
Maar buiten staat de ster laag aan de horizon
En de warmte is slechts een illusie op mijn gezicht

Het zal vast wel helen
Al wil ik niet vergeten
Jij stokte mijn adem en brak mij in delen
De dierbaarste pijn die mij ooit heeft bezeten

Omdat je er was
Omdat je er bent
Omdat jouw aanwezigheid mij genas
Omdat ik nu weet soms is levenslang een moment

Nu wil ik anderen behoeden
Nu wil ik niet hoeven schrijven
Nu wil ik niet langer bloeden
Nu wil ik niet zonder jou achterblijven

Het is in dankbaarheid dat ik gedenk
Jouw plek in mij is ongemoeid
Je was en je blijft een geschenk
Uit de wortels van jouw rouw is de mooiste bloem opgebloeid