Nazomer
iemand vroeg om ademruimte, vloedlijn en
grensvlak tussen voorbij en toekomend
naar vlechtpatroon van het absolute nu en
het ultieme ter plekke, naijlend als nulpunt
doorschijnend als middaguur, met een
zachtheid die woorden vloeiend maakt
in verlengde van voorbode, sluitstuk van
voorbijgaande aard, zolang het nog kan
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Vrijdag, september 23, 2022 15:13 |
| ritme en beeldvorming zijn vloeiend en voelbaar goed gemaakt |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Iniduo |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 september 2022 | ||
| Thema's: | ||