Tegenwoordigheid blijkt de zinloze gedachtes te accepteren als werkelijkheid
Waar ik sta waarempel achtig af te vragen waarom de werkelijkheid zo snel geaccepteerd wordt
Een cacophonie aan geschreeuw, haat en wie het hardst wat onzin kan vertellen
Kan iemand mij deze vorm van acceptatie anders omschrijven dan stockholm syndroom, wellicht uitleggen?

Het lijkt wel alsof steeds meer de illusie begint te vervagen dat de mensheid het eigenlijk niks scheelt
Of men zijn brood verdient op het lichaam van een ander terwijl we nog wel geloven in empathie
De misére op ten top komt naar beneden vallen wanneer zelfs goede doelen blijken te falen in 1 ding
Het brengen van hoop op de mensheid die zichzelf verloochent door te verwachten dat een ander hun redt.

Het is tijd om op te staan naar buiten te stappen, actie te ondernemen en vechten voor een betere plek.
Maar nu ik dit alles aan jullie vertel, schrijf ik dit achter mijn computer, veilig verstopt, op mijn veilige plek
Zeg ik wat er beter moet, verkondig ik de waarheid, zeg ik waar het op staat en vertel ik iedereen zijn plek?
Ben ik niet beter dan de ander, mijn hoofd vol hypocrisie, zet ik mijzelf op de eerste plaats jawel, de eerste plek.

Het blijkt dat onze wereld in rondes draait wel 365 dagen lang, dit geldt hetzelfde voor geschiedenis ben ik bang.
Wat is onze doel in het leven, waar zijn we toe in staat, veranderen we eigenlijk wel of heeft het allemaal stil gestaan
Er is zeker progressie in directe omgevingen en daar ben ik blij mee, had ik gehoopt op andere die de wereld zouden beven


Maar nu zit ik hier.
Op een stoel
In een kamer
Te schrijven
Hopend voor een antwoord,

Ik denk dat ik het ook niet weet.
Ik denk dat ik het ook niet zie
En schreeuw ik om verandering,
Maar voor nu nog even niet.