als de maan zijn stralen schijnt,
de nacht, zijn duisternis onthult.
In zijn armen dragend, de onmacht, verhult,
En door de straten sluipend, de waarheid verdwijnt.

Als eenzaamheid zijn optocht houdt,
en passie, reeds verbrand als eindeloze lust,
verbolgen onder het puin der ondraaglijke hoop, berust.

Dat wraak, zijn hoop zou kunnen zijn.
En bij de spoedig komende zonneschijn,
het moment der waarheid, zal moeten beseffen,
dat vannacht geen nachtmerrie was,
maar aanvaarden van reële pijn.

Dat ik je zal missen.
Zoals missen een werkwoord is,
Verdenk ik ieder moment, een herinnering,
geketend aan het verleden van het zijn.

Een keerpunt in het leven, die iedere minuut bepalend was.
Een kettingreactie op de toekomst, het heden zijnd,
dilemma’s veroorzakend,
nadien bedenkend, hoe het anders kon zijn.

Om zonder sorry voort te gaan, naar de volgende tel,
die onbewust, een patroon vormen in mijn leven,
zonder enige bekentenis van mijn zijn te veranderen,
steeds dezelfde gedachten zullen uitlokken, bij het herinneren ervan.

Mijn jeugd.