"Mijn achterband is wel wat zacht,
maar het geeft niet, lieve pop, spring maar achterop...”
Dat was hun liedje. In die tijd, zoveel jaren geleden, hoorde je dit liedje bijna dagelijks op de radio.
Glimlachend denkt ze aan hun eerste ontmoeting. Hij bracht haar naar huis na een feestje, zij zat op de bagagedrager. Na die eerste keer volgden nog vele keren dat ze bij hem achterop zat. Vaak zongen ze luidkeels hun liedje: “Spring maar achterop”
Vandaag zijn ze vijftig jaar getrouwd. Plotseling hoort ze een luid belgerinkel. Ze kijkt uit het raam en schiet in de lach. Want buiten staat haar man met een versierde fiets, terwijl hij luidkeels hun liedje zingt.