Onder de brokstukken van trauma
Het verharde klei van patronen
De puinresten van gedachten
Was een zachte hartslag te horen

Een monotoon diep gebrom kwam aan de oppervlakte
Kreten van pijn zorgden voor ruimte
Scheuren in het geheel lieten licht binnen
En de tranen van herstel vloeiden het fijnste stof weg

De ruimte die ontstond maakte dat bewegen mogelijk was
De ondoorgaanbaarheid van het geheel nam met verschrikkelijke pijnen af
Brokstukken donderden uit elkaar en verschoven
Vormden langzaamaan een wankele trap
Naar hoger gelegen gebied dat verbannen en vergeten was

Waar geen enkele kleur vergeten is
Waar liefde geuren vult tot in alle heerlijkheid
Waar warmte  niet weg te denken is uit het bestaan
En geborgen veiligheid de fundering is voor al wat is

Waar fouten leermomenten worden
Waar afwijzing veranderd in een ‘je bent goed genoeg’
Waar een knuffel geen gevaar meer hoeft te zijn
En je nee wordt gehoord in haar authenticiteit

Waar de aardbeving haar sporen wel heeft achtergelaten
Maar je niet verlammen in de aanwezigheid van haar puin
Waar je de ruimte krijgt om op jouw eigen tempo te beseffen
Dat je geen slachtoffer
Maar overlever bent