In samen voorbij tijd
rust onbewust beeld
slaapt wijkend eb
omslaande vloedstroom
schaduw is daar
zwem verder naar eiland
wieken zomerarmen
zandstralen
want liefde noemt
woord bewoont aderen
pulseert bloed, compromisloos
woekerwil door geest mag
'n hart als kasteel en ophaalbrug
getooid met liefrijke meibloemen
mijmeren : gevallene kijk terug
want berg zijgt van voetstuk
biedt vruchtbaar humus, kristal
tot vertigo gevoelens vallen
in sereen ontluiken,lavendel
zon tegen golf koningsblauw
het voorbije, een ander
weet van woord
zandstraal tot eigen zal laten.
op eiland is stem helder gehoord.