Kerk aan scherven
De kerkbel luidt een laatste keer
In de gebrokkelde stenen is geen eer
Gebroken glas en lood kent geen gereformeerde trots
Al heette onze predikant Petrus, hij was geen rots
Gezang valt op doven oren, ik begrijp de tekst niet en voor jullie is de melodie verloren
Elke zondag deden we wel wat we beloofden
Maar waren we echt kerk?
Of wilden we liever in gewoontes geloven?
Dit te krappe gebouw was niet waar we op wachten
Dus vertrokken we na teveel ongehoorde klachten
Mijn liefde is niet bijbels en jouw levenslied is eeuwen oud
Wanneer zullen we beseffen dat God de kerk niet op tradities en vernieuwing, maar op Jezus bouwt?
De natuur claimt terug wat het ooit was
Een kerk uit as, tot as
Is gebed genoeg om het te redden?
Of wachten we op een tweede Jezus en tweede kruis
Christen zijn begint toch thuis?
Ik zie meer genade in de schreven dan ik hier ooit heb gekregen
God kan deze dode stenen wel weer doen leven
Abrahams kinderen uit het gruis
Noemen we deze puinhoop daarom een huis?
Mijn kerkbel luid een laatste keer
In de vervallen tempel van mijn lichaam is weinig eer
Gebroken glas en lood, geframed door wilskracht hard als rots.
Zelfs al was mijn naam ik Petrus, ik kan niet bouwen op mijn trots
In de gebrokkelde stenen is geen eer
Gebroken glas en lood kent geen gereformeerde trots
Al heette onze predikant Petrus, hij was geen rots
Gezang valt op doven oren, ik begrijp de tekst niet en voor jullie is de melodie verloren
Elke zondag deden we wel wat we beloofden
Maar waren we echt kerk?
Of wilden we liever in gewoontes geloven?
Dit te krappe gebouw was niet waar we op wachten
Dus vertrokken we na teveel ongehoorde klachten
Mijn liefde is niet bijbels en jouw levenslied is eeuwen oud
Wanneer zullen we beseffen dat God de kerk niet op tradities en vernieuwing, maar op Jezus bouwt?
De natuur claimt terug wat het ooit was
Een kerk uit as, tot as
Is gebed genoeg om het te redden?
Of wachten we op een tweede Jezus en tweede kruis
Christen zijn begint toch thuis?
Ik zie meer genade in de schreven dan ik hier ooit heb gekregen
God kan deze dode stenen wel weer doen leven
Abrahams kinderen uit het gruis
Noemen we deze puinhoop daarom een huis?
Mijn kerkbel luid een laatste keer
In de vervallen tempel van mijn lichaam is weinig eer
Gebroken glas en lood, geframed door wilskracht hard als rots.
Zelfs al was mijn naam ik Petrus, ik kan niet bouwen op mijn trots
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, mei 12, 2025 16:19 |
| die red hen met mij riep, uit geroepenen verhaald aan ging zeggen dat Vader voor later reeds het huis uit liep. hans |
|
| september: | Zondag, september 08, 2024 09:24 |
| Prachtig. Om meermaals te lezen Shadowstander. | |
| Aquarel: | Zaterdag, september 07, 2024 15:42 |
| Ik vind het een mooi gedicht. Persoonlijk geloof ik wel maar ga niet naar de kerk, omdat ik mijn overtuiging meer voel in de natuur bijvoorbeeld, bij de katten, onder de mensen die ik ontmoet... Maar ik begrijp wel dat de kerk voor veel mensen belangrijk is, om samen hun geloof te delen en erbij stil te staan. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: shadowstander | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 september 2024 | ||
| Thema's: | ||