Hier sta ik torenhoog,
over de stad heen te turen,
luisterend naar een betoog
over werk en overuren.

Ik neem een slok ochtendzwart.
Mezelf lavend voor een lange dag,
tot plots een klap… een trilling start,
en ik vuur in glas weerkaatst zien mag.

Betoog gebroken, staal dat knarst…
Een gonzende stilte beklijft even,
tot besef doordringt, paniek uitbarst, 
het alarm gaat loeien, de toren beven.

Verdwaasd vluchten we naar de liften,
die ons trouw 's ochtends 's avonds schiften.
Maar nu dus niet, deuren gesloten...
Allen gelijk... naar trappen lopen.

Duwen, trekken in smalle gangen,
Elk bezeten door diens belangen,
om wat sneller af te kunnen dalen.
Welwetend dat nooit te zullen halen.

In een zee van ijzig schreeuwen, begint mijn oog te prikken,
en dichte, zwarte rook aan mijn getaande huid te likken.
Gehoest omringt me, ook ik moet gekucht.
Mijn longen branden, benomen van lucht.

Pikzwart krijgt een felle, rode gloed.
Hitte valt me verzengend aan.
Duwen...trekken, ik proef m'n bloed...
en kan zelfs niet meer staan.

De rook die steeds meer prikkelt
dekt mij nu zachtjes toe.
Een duister deken dat me omwikkelt,
ademloos... mijn ogen moe.

Het gillen, schreeuwen overstemd
door het brullen van de vuurzee.
Infernaal is staal ontstemd,
het breekt, en wij gaan duur mee.