de lucht trekt dicht
de lucht trekt dicht
zilveren schimmen
beschaduwen de stenen straten
een lantaarn schijnt
zijn vage licht
ik ruik de schimmels
van vochtige aarde
zie wolken verzamelen
de lucht trekt dicht
als een troep
zich benemende
woeste gedaantes
staan ze voor de maan
het zicht wordt
adembenemend angstaanjagend
en de nacht word blind
als ik besluit de gordijnen te sluiten
want binnen
is het behaaglijk
zwak licht verlicht de kamer
samen met een kaarsje
zo maak ik
in nachten
zonder sterren en maan
mijn eigen licht
christa
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Woensdag, november 13, 2024 12:31 |
| Gelaten voelt het | |
| Clarice: | Dinsdag, november 12, 2024 21:23 |
| Het valt mee | |
| teun hoek: | Maandag, november 11, 2024 13:08 |
| daar van genietend | |
| september: | Zondag, november 10, 2024 20:27 |
| Mooi gevoelvol gedicht Christa. Warme groet. | |
| wijnand.: | Zondag, november 10, 2024 14:58 |
| sfeervol | |
| Aquarel: | Zondag, november 10, 2024 13:20 |
| Koester dat behaaglijke gevoel van binnen met wat kaarslicht, terwijl het buiten kil, guur en donker is... Mooi gedicht. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: christina |   
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 10 november 2024 | ||
| Thema's: | ||