Prisoner

I cannot seem to break free.
From my anxiety.
It follows me everywhere I go.
Four walls; they are my prison.
The only place where I feel safe.
Nobody seems to understand.
I cannot find my way.
Going places.
Alone.
Afraid of the people.
That might see me.
Self-conscious of my body.
That no longer feels like my own.
Lost my appetite.
And even if I had one.
I cannot leave my home.
There's only so much medication can do.
I don't want to force myself upon anybody.
So I will cry in peace.
Between my four walls.
My home.
My prison.
Gaining strength to once break free.

Geschreven door

Misslis

Reacties op dit gedicht

Misslis vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Aquarel:	Donderdag, november 21, 2024 16:54
Ik had vroeger ook veel paniekaanvallen, al kreeg ik ze vaak juist thuis. Maar bij mij is het overgegaan met hulp erbij. Houdt moed. Sterkte, liefs, Aquarel

Over dit gedicht

Auteur: Misslis
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 20 november 2024
Thema's: [Angst] [Verdriet] [Eenzaamheid]