Klaroengeschal
Terwijl de lucht in duizend stukken brak
en de engelen hun tranen
als gordijnen
over al het leed drapeerden
was er èèn stem
die in al haar onschuld zat
om met haar laatste dag te spelen
Geen poppen
geen lach, die dacht
haar jeugd als toekomst
uit te dragen
Alleen
met angst
om eind en lijden
weg te vragen
Terwijl het licht verzwart
en heel de wereld
in haar dood vervalt
ijlt haar stem door de echo
van weergaloos verdriet
en pijn
Waarom
kan rede,
een vleugje vrede
geen liefdevol
gemeengoed zijn..
-
en de engelen hun tranen
als gordijnen
over al het leed drapeerden
was er èèn stem
die in al haar onschuld zat
om met haar laatste dag te spelen
Geen poppen
geen lach, die dacht
haar jeugd als toekomst
uit te dragen
Alleen
met angst
om eind en lijden
weg te vragen
Terwijl het licht verzwart
en heel de wereld
in haar dood vervalt
ijlt haar stem door de echo
van weergaloos verdriet
en pijn
Waarom
kan rede,
een vleugje vrede
geen liefdevol
gemeengoed zijn..
-
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, december 08, 2024 11:09 |
| Een hartroerend gedicht John. Mooi geschreven met een grote wens voor vrede. | |
| Aquarel: | Zaterdag, december 07, 2024 09:24 |
| Was het maar zo, over de hele wereld. Prachtig gedicht John Kroos. Liefs, Aquarel |
|
| M-Rose: | Zaterdag, december 07, 2024 07:39 |
| Tis precies nog ni algemeen goed geweten Hoe gruwelijk de mens bezig is In zijn nietsontziende waanzin en onverzadigbare drang naar geldzucht en machtsbewind Of ist toch ergens herkenbaar Het weergaloze verdriet en lijden Over deze afbrokkelende wereld En wuiven ze het weg Gewetenloos En leven we [zonder liefde] naast elkaar?? ? Wie kan da verklaren. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: John Kroos | ||
| Gepubliceerd op: 07 december 2024 | ||
| Thema's: | ||