Archeologie
Dek mij toe met verhalen
van munten, verstopt in warme hand,
van foto's die geschiedenis bewaren
in een tent ver van het vaderland.
Fluister zacht van prinsessen
die slapen onder vulkaanas,
van soldaten die graven in het verleden
waar ooit een villa was.
Laat de nacht mij niet verdrijven
met zand in dromerige ogen.
Leg deze schatten naast mijn kussen:
een munt, een foto, al het onvermogen
om het toeval te begrijpen dat ons
samen bracht in tijd en ruimte.
van munten, verstopt in warme hand,
van foto's die geschiedenis bewaren
in een tent ver van het vaderland.
Fluister zacht van prinsessen
die slapen onder vulkaanas,
van soldaten die graven in het verleden
waar ooit een villa was.
Laat de nacht mij niet verdrijven
met zand in dromerige ogen.
Leg deze schatten naast mijn kussen:
een munt, een foto, al het onvermogen
om het toeval te begrijpen dat ons
samen bracht in tijd en ruimte.
Reacties op dit gedicht
| Dreaming Star : | Zaterdag, februari 22, 2025 17:30 |
| Goed geschreven gedicht | |
| september: | Zaterdag, februari 22, 2025 14:18 |
| Zo prachtig. Breekbaar en ook wezenlijk |
|
| waterval: | Zaterdag, februari 22, 2025 13:58 |
| heel bijzonder gedicht!!! groetjes, ~~~waterval~~~ |
|
| ErikG 64: | Zaterdag, februari 22, 2025 13:33 |
| De spanning tussen het grootse (archeologie, geschiedenis) en het kleine (een bed, een kussen) geeft het gedicht emotionele lading. Het gedicht probeert als het ware het hele universum van tijd en ruimte te destilleren tot dit ene, breekbare moment van samenzijn. De nacht, vaak een symbool van onzekerheid of eenzaamheid, wordt hier een bondgenoot: "Laat de nacht mij niet verdrijven" klinkt als een smeekbede om dat moment vast te houden, ondanks de zandkorrels van de tijd die in de ogen prikken. | |
Over dit gedicht
| Auteur: ErikG 64 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 februari 2025 | ||
| Thema's: | ||