nakomelingen
nu rug en schouders zich gelden laten
zijn zaailingen aan askleurig zand ontsproten
verworpen aarde doorkliefd van zingende gaten
allen door grind en stoffelijke grond geschoten
wat zal van onze dagen blijven hangen
zo vluchtig als wederkerend zij zijn
nooit meer door een verleden bevangen
verscholen in het stenen hart zo kristallijn
nu is de tijd om zichzelf te dragen
voort te gaan langs wegen en paden
ben bevreesd noch verweesd
ik wilde het nog vragen
maar kan het al raden
het is mooi geweest
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Donderdag, juni 19, 2025 12:24 |
| Das sublime Het stoffelijke Doordrenkt in het hart van steen Kristallijn het is een wereld Die ons steeds opnieuw verrassende beelden schenkt Pure klasse |
|
| Pascal Janssen: | Donderdag, juni 19, 2025 10:35 |
| Mooi poëtisch! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Iniduo |  
|
|
| Gecontroleerd door: Iniduo | ||
| Gepubliceerd op: 18 juni 2025 | ||
| Thema's: | ||