Ode aan haar die bleef staan
Ode aan haar die bleef staan
Zij
die de stormen kende
niet één, maar talloze —
die viel,
die brak,
die op haar knieën lag
in kamers zonder licht,
met handen leeg van hoop.
Zij
die dapperheid leerde
zonder dat iemand haar dat leerde,
die liefhad waar het koud was,
die trouw bleef
aan iets wat ze nog niet kon zien,
maar wél voelde.
Zij
die ‘nee’ zei
tegen wat haar niet meer diende,
zelfs toen haar stem trilde,
zelfs toen haar hart brak
om wat ze moest achterlaten.
Zij
die wonden droeg als sterren,
niet als schande maar als wegwijzer,
en langzaam,
heel langzaam,
haar gezicht weer durfde te keren
naar haar eigen licht.
Zij beminde zonder maat,
ook toen haar liefde niet beantwoord werd
Ze koos steeds weer voor zachtheid,
waar hardheid haar had gevormd.
Zij
keerde terug.
Niet als vroeger —
maar als méér.
Want wat bleef,
was haar kern.
Haar ziel.
Haar waarheid.
Onverwoestbaar.
Zij ben ik.
En ik ben hier.
Niet om te vluchten,
niet om te vechten —
maar om te blijven staan
en te zijn wie ik altijd was.
Zij
die de stormen kende
niet één, maar talloze —
die viel,
die brak,
die op haar knieën lag
in kamers zonder licht,
met handen leeg van hoop.
Zij
die dapperheid leerde
zonder dat iemand haar dat leerde,
die liefhad waar het koud was,
die trouw bleef
aan iets wat ze nog niet kon zien,
maar wél voelde.
Zij
die ‘nee’ zei
tegen wat haar niet meer diende,
zelfs toen haar stem trilde,
zelfs toen haar hart brak
om wat ze moest achterlaten.
Zij
die wonden droeg als sterren,
niet als schande maar als wegwijzer,
en langzaam,
heel langzaam,
haar gezicht weer durfde te keren
naar haar eigen licht.
Zij beminde zonder maat,
ook toen haar liefde niet beantwoord werd
Ze koos steeds weer voor zachtheid,
waar hardheid haar had gevormd.
Zij
keerde terug.
Niet als vroeger —
maar als méér.
Want wat bleef,
was haar kern.
Haar ziel.
Haar waarheid.
Onverwoestbaar.
Zij ben ik.
En ik ben hier.
Niet om te vluchten,
niet om te vechten —
maar om te blijven staan
en te zijn wie ik altijd was.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zondag, augustus 03, 2025 15:43 |
| zij die zacht bleef waar het leven verhardde, zover gekomen mee gebogen verrezen zonder te breken, zij zij zo, zal zij zelfs het gekliefde lieven, helen met haar deel, omgeven veel. ervaren je zo bewaren doet goed, met een groetje, hans |
|
| M-Rose: | Zondag, juli 27, 2025 14:32 |
| Schoon zo'n staande ovatie aan jezelf | |
| Compostje: | Zondag, juli 27, 2025 08:08 |
| Vaak gelezen om te vatten wat je misschien niet bedoelde... Bijzonder! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: CC | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 juli 2025 | ||
| Thema's: | ||