Als het stil word
Er is een stilte die niemand hoort,
achter mijn lach, in elk verloren woord.
Ik loop, ik leef, ik doe alsof,
maar vanbinnen ben ik al lang op.
De dagen slepen, de nachten schreeuwen,
ik weet niet meer hoe lang ik dit kan weerstaan.
Iedere adem voelt als lenen,
elke glimlach als vergaan.
Ze zeggen: “Je bent niet alleen,”
maar wie hoort mij als ik niets meer zeg?
Ik wil rust, geen strijd, geen schuldgevoel –
alleen verdwijnen, ergens weg.
Niet omdat ik leven haat,
maar omdat het leven mij lijkt te haten.
En ik weet: als ik nu verdwijn,
zal niemand echt mijn strijd bevatten.
achter mijn lach, in elk verloren woord.
Ik loop, ik leef, ik doe alsof,
maar vanbinnen ben ik al lang op.
De dagen slepen, de nachten schreeuwen,
ik weet niet meer hoe lang ik dit kan weerstaan.
Iedere adem voelt als lenen,
elke glimlach als vergaan.
Ze zeggen: “Je bent niet alleen,”
maar wie hoort mij als ik niets meer zeg?
Ik wil rust, geen strijd, geen schuldgevoel –
alleen verdwijnen, ergens weg.
Niet omdat ik leven haat,
maar omdat het leven mij lijkt te haten.
En ik weet: als ik nu verdwijn,
zal niemand echt mijn strijd bevatten.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zondag, juli 27, 2025 15:40 |
| je loopt op je hoop, je gelooft ooit je strijd open te mogen gooien, wending ten goede aan het verwoede te geven, dat je dan niet meer bent, eens in het misschien heb je naaste lief als jezelf. hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gothhell | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 27 juli 2025 | ||
| Thema's: | ||