Het langzaam 
stervende lichaam van deze aarde
sluit het hart in een verleden tijd
nog voelbaar blijven de scherven

ergens gaan mensen voorbij
Zonder woorden
Zonder naam

Er branden kaarsen 
achter dichtgesloten ramen
wie ben jij

In dit onvoltooide gedicht
hoe diep teken ik
De zin van jouw bestaan
Van vroeger naar later
over woestijn grond
naar  het helder kristal
van de zee
Tot onuitwisbare kleuren

Om slechts een woord
van medeleven te ontluiken
en verder te laten bloeien
hoe blijft het
eenvoudig te voelen
om thuis te komen
Na enkele stil herontvouwende zinnen
vind ik terug een ademtocht

van het nieuwe ontwakend leven
open deuren naar het zomerlicht
en zacht ontraadselende dromen
In pelgrims handen 

Vol bloemen