Altijd dichtbij
Altijd dichtbij
Je ging weg,
maar eigenlijk bleef je.
Niet in je lichaam,
maar in iets wat dieper ligt.
In hoe ik aan je denk
en je ineens weer voor me zie,
alsof je gewoon naast me zit
en lacht.
Je leeft in mijn herinnering,
maar ook in mijn adem,
in hoe ik kijk naar de wereld,
in wat ik heb geleerd van jou.
Soms komt je stem terug
in een gedachte die klopt,
in een stilte die warm aanvoelt,
in een geur, een zonnestraal,
een liedje dat je mooi vond.
Je bent geen verleden.
Je bent een aanwezigheid
zonder lichaam.
Een fluistering van liefde
die niet is verdwenen.
En zolang ik leef,
leef jij ook een beetje
in mij.
Je ging weg,
maar eigenlijk bleef je.
Niet in je lichaam,
maar in iets wat dieper ligt.
In hoe ik aan je denk
en je ineens weer voor me zie,
alsof je gewoon naast me zit
en lacht.
Je leeft in mijn herinnering,
maar ook in mijn adem,
in hoe ik kijk naar de wereld,
in wat ik heb geleerd van jou.
Soms komt je stem terug
in een gedachte die klopt,
in een stilte die warm aanvoelt,
in een geur, een zonnestraal,
een liedje dat je mooi vond.
Je bent geen verleden.
Je bent een aanwezigheid
zonder lichaam.
Een fluistering van liefde
die niet is verdwenen.
En zolang ik leef,
leef jij ook een beetje
in mij.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zondag, augustus 03, 2025 15:45 |
| in tekens aanwezig, uit verleden legt een heden licht op dit verzegd ken mij met je moment. hans |
|
