Er zijn geen twee zielen ooit gelijk,
naast je sta ik, maar net te ver om gehecht te zijn.
Gisteravond hoffen we samen het glas , probeerden we pijn te verdoezelen, maar de oude fout herhaalde zich. ik raakte afgesneden van mijn ziel,
besefte dat ik al “oké” was, zelfs zonder anderen die verstaan wat ik bedoel.

Mag ik mezelf zijn, woeien in mijn eigen roes, zonder vragen naar vergeving? Moet ik mijn paden rechtzetten, mijn fouten rechtzetten?
Is dit mijn thuis, als ik deze plek niet eens ken?

Ik voel me vervreemd, zwevend op een eenzame ruimteboot? Zeg vaarwel tegen wat was, lach het weg met spijt. Want jij had gelijk, al die tijd
ik laat het verleden los, zonder geforceerde strijd.

Ik ken mijn redenen voor de pijn, maar keer dat pad opnieuw? Ja, keer op keer. Noem het ‘bierblik-gewin’, een ironische knipoog naar fouten van soms te veel jaren, en ik weet, diep vanbinnen verander ik nooit.

Mag ik dan zijn, in mijn eigen dronkenschap genesteld, zonder antwoorden te hoeven geven of wonden te helen? Is dit mijn thuis als ik nog niet weet waar ik thuishoor?

Ik voel die vervreemding weer, op mijn ruimteschip, alleen als nooit tevoren. Zeg vaarwel aan alles wat pijn deed, lachend, zonder spijt, want jij had altijd gelijk en nu neem ik die rit.

Voelde je windvlagen als het geluid van verandering? Kunnen vleugels op je huid je naar vrijheid dragen? Want het regent altijd hier en grijze wolken hangen zwaar als jij er niet bent.

Ik voel me vervreemd, zwevend op mijn eenzaam dek,
zeg vaarwel aan het verleden en laat het los met een lach. Want jij had helemaal gelijk, ik laat alles los,
en toch. Waarom voelt dat als thuis?