Ze laat me spreken, zonder haast, zonder oordeel.
Door haar weet ik wat liefde is. Is haar liefde een spiegel van wie ik ben? Of is het haar eigen, unieke manier van geven?

Ik hoef niets te verdienen bij haar. Geen strijd, geen voorwaarden. Is dit dan liefde? Haar liefde spat als kleuren op een wit doek, als zonlicht over een blauwe hemel, als de zachte oranje gloed van een zonsondergang. Zo mooi dat ik me afvraag: “Is dit hoe liefde hoort te voelen?” Zo puur, zo licht, zo onuitgesproken echt.

Wat ik voor haar voel kan ik niet vangen in woorden.
Alles wat ik zeg is te klein voor wat er in mij leeft.
En toch. Ik ken dit gevoel! Ik voelde het toen ik mijn zoon voor het eerst vasthield. Ja, deels vergelijk ik het daarmee: “Het verlangen om alles te geven, om mezelf weg te cijferen, om je pijn te verzachten, mijn fouten recht te zetten en een leven te schenken dat mooier is dan het mijne.”

Het gaat niet om wat ik heb of wat ik doe, maar om wie ik ben. Jij ziet mij en daardoor voel ik me heel. Ik was ben al volledig, maar met jou sta ik steviger, alsof er een extra licht in mij brandt.