Voor haar en al die anderen
Voor haar en al die anderen
Zeventien jaren had je,
een lach, een rode tas,
een toekomst die wachtte.
Een fietsrit naar huis,
na een nacht vol belofte,
op weg naar een morgen
die nooit zou komen.
Langs de weg
liet hij je achter,
om te vergeten —
maar jouw naam
mag nooit verdwijnen.
Je was niet de schuld,
niet de oorzaak,
niet de reden.
Jij deed niets verkeerds.
Jij was een jonge vrouw,
een mens,
een geliefde.
Je fietste naar huis,
zoals ieder ander.
Maar je kwam niet thuis..
Net als al die andere vrouwen
die nooit thuiskwamen.
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, augustus 24, 2025 14:59 |
| Stilbewogen... de woorden er niet zijn.. Het moest niet zijn.. |
|
| Aquarel: | Zondag, augustus 24, 2025 11:56 |
| Ik vind het zo erg, vreselijk. Ook sommige opmerkingen zoals: Wat moest ze ook zo laat op de fiets... Zelf durf ik in het donker niet op straat, maar eigenlijk is dat de omgekeerde wereld. Het is niet de verantwoordelijkheid van het slachtoffer. Ik ben erg aangedaan hierover. Goed geschreven gedicht. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: CC | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 23 augustus 2025 | ||
| Thema's: | ||