Kokend leven
Kokend leven
*****
soms kookt het leven vanzelf
en beetje zon een vleugje tijd
de wind roert zacht in wat je hebt
en ineens smaakt alles naar genoeg
de geur van ochtenddauw
een glimlach van voorbijgangers
de warmte van een oude trui
en een kopje koffie in je hand
kleine momenten van geluk
die zomaar komen aanwaaien
als bladeren in de herfst
zorgeloos dansend op de wind
en je beseft dat niets moet
dat stilte ook kan spreken
dat tevredenheid een kunst is
die je leert met open ogen
soms kookt het leven vanzelf
en proef je de zoetheid van het nu
als een zorgvuldig gemengde maaltijd
die je hart vult met rust en vreugde
en een koffieboon als kers op de soep
*****
christa
Reacties op dit gedicht
| Compostje: | Vrijdag, september 05, 2025 11:29 |
| Wat een gerecht, om zachtjes in je mond te aten smelten en te proeven van 't geluk. Zeeeeeeeeer graag gelezen Christa. Onderstaand vers bijzonder mooi: kleine momenten van geluk die zomaar komen aanwaaien als bladeren in de herfst zorgeloos dansend op de wind |
|
| wytske: | Donderdag, september 04, 2025 16:39 |
| Heel erg mooi, ik schoot ff vol | |
| Aquarel: | Donderdag, september 04, 2025 14:02 |
| Bij tijd en wijle kan het leven heerlijk zijn, net als een zalig gerecht. Om van te genieten. Liefs, Aquarel |
|
