Waar was je
waar was je
toen ik je nodig had
waar was je toen
je zou me altijd helpen, zei je
ik hoefde het
alleen maar te vragen
toen ik je om hulp vroeg
gaf je geen antwoord
waar was je
toen mijn jaren voorbijgingen
en het leven moeilijk was
waarom verdween je weer
toen ik dacht
dat ik je eindelijk
gevonden had
ik zal blijven zoeken
tot ik je gevonden heb
mijn acceptatie
tot ik accepteer
dat het is wat het is
niet meer
niet minder
toen ik je nodig had
waar was je toen
je zou me altijd helpen, zei je
ik hoefde het
alleen maar te vragen
toen ik je om hulp vroeg
gaf je geen antwoord
waar was je
toen mijn jaren voorbijgingen
en het leven moeilijk was
waarom verdween je weer
toen ik dacht
dat ik je eindelijk
gevonden had
ik zal blijven zoeken
tot ik je gevonden heb
mijn acceptatie
tot ik accepteer
dat het is wat het is
niet meer
niet minder
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, september 26, 2025 15:02 |
| vinden wij aanvaarding voor ‘t Aangezicht in het licht der velen vanaf dan de Ene, die ons hier verdicht. groetje, hans |
|
| Aquarel: | Donderdag, september 25, 2025 13:51 |
| Dank je wel Ineke. Liefs, Aquarel |
|
| Ineke Dijkhuis: | Donderdag, september 25, 2025 13:21 |
| Lieve Aquarel, Heel veel sterkte voor je moeder. En ook voor jou! Liefs, Ineke |
|
| Aquarel: | Donderdag, september 25, 2025 13:05 |
| Ja, dat valt niet altijd mee, accepteren. Zo hoorde ik afgelopen dinsdag dat mijn moeder een poliep heeft, 95 procent zeker kwaadaardig. De moeilijke momenten in het leven, en het accepteren dat er bijvoorbeeld onrecht is, oorlog en ander leed in de wereld. Acceptatie van jezelf... Maar alles valt beter te behappen wanneer je de situatie kunt accepteren en van daaruit kun je dan verder kijken naar wat nu... Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ineke Dijkhuis |  
|
|
| Gecontroleerd door: Ineke Dijkhuis | ||
| Gepubliceerd op: 25 september 2025 | ||
| Thema's: | ||