Soms mis ik mijn maten
Soms ben ik stil, een tikkeltje gemeen,
ik hoor hun lach nog in oude dromen,
herinneringen die blijven komen,
en zo voel ik mij niet echt alleen.
De tijd gaat door, maar niet voorbij,
ik draag hun woorden in mijn oren,
wat eens vertrouwd was, blijft geboren,
ze wonen nog altijd stil in mij.
En als de stilte wat harder slaat,
dan hoor ik weer hun zachte zinnen,
ze wonen ergens diep vanbinnen,
waar vriendschap ...nooit verloren gaat!
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Vrijdag, oktober 10, 2025 13:14 |
| Mooi | |
| ILse Bruintjes: | Woensdag, oktober 08, 2025 12:28 |
| Mooi geschreven |
|
| Compostje: | Woensdag, oktober 08, 2025 09:09 |
| Vriendschap is zo mooi omdat er verbondenheid is, mooi beschreven Johny. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Johny Donovan |  
|
|
| Gecontroleerd door: Johny Donovan | ||
| Gepubliceerd op: 07 oktober 2025 | ||
| Thema's: | ||