Hoeveel 
jaren van eenzaamheid 
zijn er te vinden 
in een hart

Onmeetbaar als de tijd
Die we na het ontwaken
vragend voelen verdergaan

Jij komt 
Ik ga 
Wij zeggen heel gewoon tot morgen
we bedoelen het zomaar
Dat klopt daarom niet altijd

Steeds zoekende zijn we geboren
om door het leven te gaan

Toen heb ik even 
gewoonweg blijven staan
Overdenkend
Langzaam aan 
Waar eens de wereld helder was
en zich kon verblijden over een vlinder
of een pas openbloeiende bloemenknop

En alles wat nu nog 
even  vol bloeit 
Tussen vervagende flarden
van stil verlangen
en nog onvervulde dromen 

In een kleine kamer
gevuld met hagelwitte leliekelken 
zag ik beelden in de stilte van koper en glas
Verweven door eeuwenoude verhalen

En wat ik hierbij bedenken kon

In mei
Het eerste lente licht 
leerde me langzaam kijken

Naar alles 
Wat zo kwetsbaar is 

Maar er soms zo weinig over gezegd word 

Weetjewel
Hoe diep het raakt om slechts een enkel woord
van liefde 
Zo heel onverwachts te mogen ontvangen