Sterk genoemd, gebroken gebleven
Ze zeggen: ‘je bent sterk’
ze bedoelen: ‘je verbergt het goed’
En ondertussen huilt mijn hart bloed
Ik breek in stilte
zodat niemand het hoort,
zodat het niemand stoort
Ze zeggen: ‘je bent dapper’, maar weten niet
hoeveel nachten ik heb gezwegen
om geen last te zijn, geen verdriet
Ik adem met gebroken longen
pijnlijk elke dag
tot ik opgeven mag
Ze zeggen: ‘je komt er wel’
maar een traan die niet komt
weegt zwaarder dan diegene die rolt
Overleven is geen leven,
het is ademen zonder te bestaan
een hart dat klopt omdat het moet, niet omdat het wil gaan
Ze zeggen: ‘alles gebeurt om een reden’
Elke aanraking herinnert mijn huid aan pijn
zelfs zachtheid voelt gevaarlijk en klein
Mijn keel draagt woorden, te zwaar om te dragen
ze dansen op mijn lippen, willen ontsnappen
maar vinden hun graf tussen slikken en happen.
Ze zeggen: ‘je moet positief blijven’
Ik draag mijn pijn als nette kleren, zonder vouw of vlek
want wie toont wat binnen scheurt, wordt een vreemd gebrek
Ik heb geleerd tranen te sparen,
te slikken tot ze zout verstillen
Want stil voelen mag, zolang niemand hoort wat ik zou willen
Ze zeggen: ‘het blijft wel je familie’
ik schuif ze opzij, als boeken die ik nooit zal aanraken
maar die de plank wel volmaken.
Ik draag hun verwachtingen
als stenen op mijn rug
ik laat ze vallen in een lege straat, ik wil daar niet naar terug
ze bedoelen: ‘je verbergt het goed’
En ondertussen huilt mijn hart bloed
Ik breek in stilte
zodat niemand het hoort,
zodat het niemand stoort
Ze zeggen: ‘je bent dapper’, maar weten niet
hoeveel nachten ik heb gezwegen
om geen last te zijn, geen verdriet
Ik adem met gebroken longen
pijnlijk elke dag
tot ik opgeven mag
Ze zeggen: ‘je komt er wel’
maar een traan die niet komt
weegt zwaarder dan diegene die rolt
Overleven is geen leven,
het is ademen zonder te bestaan
een hart dat klopt omdat het moet, niet omdat het wil gaan
Ze zeggen: ‘alles gebeurt om een reden’
Elke aanraking herinnert mijn huid aan pijn
zelfs zachtheid voelt gevaarlijk en klein
Mijn keel draagt woorden, te zwaar om te dragen
ze dansen op mijn lippen, willen ontsnappen
maar vinden hun graf tussen slikken en happen.
Ze zeggen: ‘je moet positief blijven’
Ik draag mijn pijn als nette kleren, zonder vouw of vlek
want wie toont wat binnen scheurt, wordt een vreemd gebrek
Ik heb geleerd tranen te sparen,
te slikken tot ze zout verstillen
Want stil voelen mag, zolang niemand hoort wat ik zou willen
Ze zeggen: ‘het blijft wel je familie’
ik schuif ze opzij, als boeken die ik nooit zal aanraken
maar die de plank wel volmaken.
Ik draag hun verwachtingen
als stenen op mijn rug
ik laat ze vallen in een lege straat, ik wil daar niet naar terug
Reacties op dit gedicht
| september: | Vrijdag, november 07, 2025 22:04 |
| Ze zeggen wel dat de pijn gedragen kan worden maar er zijn mensen die erg zwaar belast zijn en lijden. Niemand zou dat het beste kunnen weten dan de persoon in kwestie. Uit lijden kwam ( komt) ook kunst voort, expressie, zelfs een schoonheid is er mogelijk in te vinden in de intensiteit. Je schreef raakbaar over pijn, uitnodigend. Ik wens je opening(en )☆☆☆ en dat het ontvangen kan worden. |
|
| Aquarel: | Vrijdag, november 07, 2025 10:55 |
| Ceara, ik herken de tranen die niet komen, wanhoop bij te zwaar leed. Mijn herkenning is niet van nu, maar ik heb me ongeveer 40 jaar zo gevoeld. Men zegt bijvoorbeeld: Je bent sterker dan je denkt... Dit is lang niet altijd waar... Sommige mensen weten al dat zij hun uiterste kracht al gebruikt hebben. Het is op... Bij mij is er uiteindelijk toch levenskracht gekomen en ik leef nu, ondanks blijvende gezondheidsproblemen, met kwaliteit van leven. Het is dus mogelijk. Liefs, Aquarel |
|
| Compostje: | Vrijdag, november 07, 2025 08:59 |
| Dag Ceara (wat een mooie naam trouwens). Ik heb met graagte dit gedicht gelezen en vooral vond ik de zin 'maar een traan die niet komt weegt zwaarder dan diegene die rolt' mooi als quote. Zou ik die zin mogen gebruiken op mijn website www.deboekenlezers.be bij de tab 'om over na te denken...'? Dank bij voorbaat en hopend op een positief antwoord, |
|
| Hans Winter: | Donderdag, november 06, 2025 15:44 |
| zachtheid kan ontwapenen, zo groot van kracht, mag het in je slapen, in sluimer raken, misschien kan een dier je dit samen bieden. hans |
|
| Compostje: | Donderdag, november 06, 2025 09:55 |
| Wat een inhoudelijk zwaar maar mooi gedicht Ceara. Wat je meesleurt is niet niets....Ik hoop dat je ooit het juk van je schouders kunt laten glijden... Mooie quote: een traan die niet komt weegt zwaarder dan diegene die rolt Mooie speciale metafoor als boeken die ik nooit zal aanraken maar die de plank wel volmaken. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ceara | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 05 november 2025 | ||
| Thema's: | ||