Stilte
Mijn vader zwijgt de oorlog weg,
vult het glas met talloze verhalen.
Zijn stem kraakt, zijn hand beeft;
straks zal ik hem vertalen.
Uit zijn stoel wandelt hij niet meer.
De kamer is dood, het behang bladdert.
Soms kust de wind het ijzige raam,
en de tuin die droomt in zijn slaap.
Leeg is nu het zijn, de gesprekken;
zijn aanwezigheid is een dor blad,
dat het achterland stilaan begraaft
Ik weet: hij vergat de stilte niet.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zondag, november 09, 2025 15:08 |
| treffende inclusie die van zijn ontzetting vertelt voor zelfs nu nog verinnerlijking. groetje, hans |
|
| wijnand.: | Zaterdag, november 08, 2025 22:48 |
| dank allen, het is wel een aardig werkje | |
| Pitsikato: | Zaterdag, november 08, 2025 17:05 |
| Dit gedicht komt binnen. Je ziet de oude man in zijn beperkt overgebleven wereld voor je en hoopt tegen beter weten in dat het je zelf niet zo zal treffen. Petje af Wijnand. |
|
| M-Rose: | Zaterdag, november 08, 2025 09:46 |
| Stilte = een behoedzame toeschouwer | |
| september: | Zaterdag, november 08, 2025 02:08 |
| Een bijna " gedragen" gedicht. Heel mooi met een stille en toch zo sprekende ondertoon ( laag) Wijnand Vriendelijke groet |
|
| Aquarel: | Zaterdag, november 08, 2025 01:20 |
| Het ontroert me, het beeld van jouw vader, zoveel meegemaakt, ook de oorlog, nu zo oud en verstild met bevende handen. Mooi geschreven Wijnand. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wijnand. |  
|
|
| Gecontroleerd door: wijnand. | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2025 | ||
| Thema's: | ||