mijn autisme
De wereld is te luid, te fel, te veel
decibels die jij niet hoort
ervaringen die jou niet stoort
een wereld in stukken, niet meer een geheel
Golven van lichten, kleuren, geluiden
prikkels in alle kleuren en maten
Tot je me met rust moet laten
Want in mijn hoofd begint de bel te luiden
Ontprikkelen is geen keuze,
maar in stilte overleven
mezelf die rust niet geven
maakt van mij een nerveuze
Dus, ik gebruik mijn noice cancelling
kruip in mijn bed met m’n knuffeldeken
kijk films die ik al zo vaak heb gekeken
Tot ik het gevoel heb dat het voorbij is, die kwelling
Niemand die ziet, dat mijn veertig procent
mijn lijf doet trillen, mijn hoofd doet branden
jij meet in stappen, ik in landen
en toch noem jij het ‘niet intens’.
Dus, ik zet mijn masker op
gladgestreken stem, zorgvuldig getraind
ik lach wanneer het hoort, beheerst, geveinsd
en verdwijn wanneer ik stop
Ik pas me aan, tot ik niet meer pas
tot mijn huid te strak gespannen lijkt
tot enkel het omhulsel zwijgt
van wie ik ooit echt was
decibels die jij niet hoort
ervaringen die jou niet stoort
een wereld in stukken, niet meer een geheel
Golven van lichten, kleuren, geluiden
prikkels in alle kleuren en maten
Tot je me met rust moet laten
Want in mijn hoofd begint de bel te luiden
Ontprikkelen is geen keuze,
maar in stilte overleven
mezelf die rust niet geven
maakt van mij een nerveuze
Dus, ik gebruik mijn noice cancelling
kruip in mijn bed met m’n knuffeldeken
kijk films die ik al zo vaak heb gekeken
Tot ik het gevoel heb dat het voorbij is, die kwelling
Niemand die ziet, dat mijn veertig procent
mijn lijf doet trillen, mijn hoofd doet branden
jij meet in stappen, ik in landen
en toch noem jij het ‘niet intens’.
Dus, ik zet mijn masker op
gladgestreken stem, zorgvuldig getraind
ik lach wanneer het hoort, beheerst, geveinsd
en verdwijn wanneer ik stop
Ik pas me aan, tot ik niet meer pas
tot mijn huid te strak gespannen lijkt
tot enkel het omhulsel zwijgt
van wie ik ooit echt was
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, november 14, 2025 15:08 |
| vroeger was het gewoon overal stil, omgekeerd hebben wij het, om steeds beziggehouden te worden, die stouwende overvloed aan prikkels is er al voor ons allen niet goed. groetje, hans |
|
| Compostje: | Vrijdag, november 14, 2025 08:01 |
| Een duidelijk intens gevoelsgedicht. Zwaar om te beeven. Ontprikkelen , wat een mooi woord Ceara en wellicht een zalig gevoel. |
|
| september: | Donderdag, november 13, 2025 15:13 |
| Mensen kunnen trouwens ook veel leren van mensen met autisme of de verschillende neurodivergenties. Dat zij anders ervaren maakt het nog niet minder waar en laat diepte zien. Liefs | |
| september: | Donderdag, november 13, 2025 15:11 |
| Hoi Ceara, de ene neemt zintuigelijk anders waar dan de ander. Ik lees uit jouw gedicht en begrijp dat het een intens beleven is. Goed geschreven ♡ | |
| Aquarel: | Donderdag, november 13, 2025 09:04 |
| Dat lijkt me zwaar... En het is zo belangrijk om ook jezelf te mogen zijn... Zijn er ook mensen in jouw omgeving die rekening met jou houden, zodat jouw masker even af kan? Sterkte en liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ceara | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 november 2025 | ||
| Thema's: | ||