Mijn houten popje..
Zo bekrompen,
diep in zichzelf bezonken,
vraagt zich af wat tijd zal bieden,
misschien niet veel, of juist wel..
Zo bescheiden,
is van zijn stuk niet af te leiden,
valt nooit in dialoog met anderen,
is te bezorgd met zichzelf..
Zo egocentrisch,
met zichzelf ingenomen
als geen ander,
alleen denkend aan zijn eigen,
kan alleen maar stil zwijgen..
Maar dan zie je zijn ogen..
Blinkend goud,
en zijn armpjes van hout..
Gekregen van mijn overgrootvader
op zijn oude dag..
Hij was net als deze beschrijving..
toen ik hem voor het laatst zag..
diep in zichzelf bezonken,
vraagt zich af wat tijd zal bieden,
misschien niet veel, of juist wel..
Zo bescheiden,
is van zijn stuk niet af te leiden,
valt nooit in dialoog met anderen,
is te bezorgd met zichzelf..
Zo egocentrisch,
met zichzelf ingenomen
als geen ander,
alleen denkend aan zijn eigen,
kan alleen maar stil zwijgen..
Maar dan zie je zijn ogen..
Blinkend goud,
en zijn armpjes van hout..
Gekregen van mijn overgrootvader
op zijn oude dag..
Hij was net als deze beschrijving..
toen ik hem voor het laatst zag..
Reacties op dit gedicht
| Raar mie: | Vrijdag, juni 14, 2002 21:07 |
| *snik* de kracht van het gedichtje brengt emoties te weeg het vloeit van je gedichtje af sterkte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pinapple | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 08 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||