mijn familie
stelt zich rotsvast aan een modelbeeld
van zo moet het
zo haal je de eindstreep in het leven
zo doe je het liever niet
met he cynisme altijd aan de eindstreep
verpletterd in elk woord
en nooit enige euforie in de eindspurt

Zij
die 210 kilometer alleen hebben geraast
in het leven
in de eindeloze bergetape van omhoog
even naar omlaag en terug
naar omhoog
als het dak des doods
hijgend op het eigen ritme van je stervend hart

Maar zo ook gaat
je levensklok verder
en worden we samen sterk
want iedereen kijkt naar ons
waarom,
omdat we zo anders zijn dan al de rest

We vormen geen peloton
we vormen geen uitblinkend trio
of wat dan ook
nee
we vormen
de individualiteit die
alleen
en alleen voor de onzichtaarheid is bestemd

Want ooit komen we samen aan
in het land hier ver vandaan
in de hemel op God's vervloeking
want wie weet
zijn wij mislukkingen
allemaal tesamen
het detail van het bijvoeglijk naamwoord

Waarom zouden we armen gaan helpen
als we niet eens voor ons zelf kunnen zorgen
waarom zouden we kotsen
als het leven
dat onnakomelijk en verbeten
onze eigen dromen
onderkots als een machine
anno 2058