vuur
vuur
de echo van mijn stem
sterft een stille dood
als jij trapt op de rem
van mijn roep in nood
van het risico bewust
vergroot jij de afstand
je liefde voor mij langzaam geblust
maar mijn hart staat nog steeds in brand
het vuur in mij woedt verder door
ondanks je kille woordenstroom
het inferno waarin ik mijn hart verloor
verhit nog iedere droom
kom, verwarm je aan mijn vlammen
je kan je aan mij niet verbranden
laat je door angst niet verlammen
ik bevrijd je uit je verstikkende banden
Reacties op dit gedicht
| soraya: | Dinsdag, mei 11, 2004 11:11 |
| Welke domme afgelikte koeiekut heeft dit achterlijke gedicht gemaakt!? | |
| margot: | Woensdag, juni 12, 2002 19:19 |
| ontroerend en herkenbaar sterkte liefs,margot |
|
| Ton Rijkers: | Dinsdag, juni 11, 2002 21:07 |
| Hoi Josie, Een erg droevig gedicht met vooral tussen de regels veel pijn. Groetjes, Ton P.s: Dank voor je fijne reactie(s) onder mijn gedicht(en). |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Josie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 10 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||