Mijn verdriet
Mijn verdriet.
Ik probeer te huilen,
Maar het lukt niet,
De tranen blijven in mijn ogen hangen en komen er niet uit.
Ik heb zin om alles eruit te gooien,
Maar het lukt niet,
Mijn stem blijft steken en mijn keel houdt al het geluid binnen.
Ik heb zoveel verdriet, dat ik kwijt wil,
Maar het lukt niet,
Elke keer als ik probeer te huilen of te schreeuwen dan sla ik dicht.
Ik sla dicht als een deur van een huis waar verdriet niet welkom is,
In zo een huis kan ik niet leven.
Er rolt nu eindelijk een traan uit mijn oog over mijn wang,
Ik pink haar weg, ik wil geen verdriet.
Ik wilde alleen maar een traan verder niet.
Ik probeer te huilen,
Maar het lukt niet,
De tranen blijven in mijn ogen hangen en komen er niet uit.
Ik heb zin om alles eruit te gooien,
Maar het lukt niet,
Mijn stem blijft steken en mijn keel houdt al het geluid binnen.
Ik heb zoveel verdriet, dat ik kwijt wil,
Maar het lukt niet,
Elke keer als ik probeer te huilen of te schreeuwen dan sla ik dicht.
Ik sla dicht als een deur van een huis waar verdriet niet welkom is,
In zo een huis kan ik niet leven.
Er rolt nu eindelijk een traan uit mijn oog over mijn wang,
Ik pink haar weg, ik wil geen verdriet.
Ik wilde alleen maar een traan verder niet.
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij: | Woensdag, juni 12, 2002 23:44 |
| Je kan pas huilen als je het aankunt je verdriet te verwerken, een prachtige uitvinding van Moeder Natuur. Het is nooit een bewuste keuze wanneer of hoe dat gebeurd, maar dit is hoe ik het zie. Prachtig gedicht, juist erg emotioneel... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Tristan | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 12 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||