Bloed sijpelt langs gescheurde mure
Donkerrood is het bloed
dat sijpelt uit gescheurde muren
als eb en vloed
komen de koude vuren
welk me van binnen verteren.
Donker en zwart
is de pijn
verdrietig, verloren en verward
weet ik niet waar te zijn
of wat te doen om mezelf niet te bezeren.
Te fel is het zonlicht
dat door mijn muren breekt
en soms de pijn verlicht
tot de scherpe pijn wederom doorbreekt
in een nieuw moment van stil verdriet.
dat sijpelt uit gescheurde muren
als eb en vloed
komen de koude vuren
welk me van binnen verteren.
Donker en zwart
is de pijn
verdrietig, verloren en verward
weet ik niet waar te zijn
of wat te doen om mezelf niet te bezeren.
Te fel is het zonlicht
dat door mijn muren breekt
en soms de pijn verlicht
tot de scherpe pijn wederom doorbreekt
in een nieuw moment van stil verdriet.
Reacties op dit gedicht
| Laurens Windig: | Zaterdag, juni 15, 2002 07:56 |
| De eerste strofe zegt genoeg! | |
| arie: | Vrijdag, juni 14, 2002 23:59 |
| slechts praten in vertrouwen kan je helpen. Delen, van al wat in je leeft... Pas dan komt de rust weer terug... Probeer het eens liefs, Arie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mistique | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 14 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||