de verste grenzen
De verste grenzen en onbegrensd hierin een mens,
dat is mijn basiliek.
Ik snijd de profielen der doden;
ik verstoor het evenwicht en ik herstel het;
ik weet dat degeen die een pijl is van mildheid,
doel treft. In grove trekken
is dit mijn erfenis. Ik schuw de secte
en zie de anderen. Uit noodzaak
onderzoek ik het heelal.
Maar moeilijker dan dit te verstaan
is te verstaan de stem die men altijd opnieuw moet kiezen.
En moeilijker dan leven
is niet af te wijken van die stem
en het geduld te leren.
Ellenke
dat is mijn basiliek.
Ik snijd de profielen der doden;
ik verstoor het evenwicht en ik herstel het;
ik weet dat degeen die een pijl is van mildheid,
doel treft. In grove trekken
is dit mijn erfenis. Ik schuw de secte
en zie de anderen. Uit noodzaak
onderzoek ik het heelal.
Maar moeilijker dan dit te verstaan
is te verstaan de stem die men altijd opnieuw moet kiezen.
En moeilijker dan leven
is niet af te wijken van die stem
en het geduld te leren.
Ellenke
Reacties op dit gedicht
| Xanthippe: | Donderdag, juni 20, 2002 21:44 |
| waauw!! een nadenker.. prachtig geschreven! thx voor jouw reactie op een van mijn gedichten! groetjes, Bieke en sterkte meisje ! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: agrumeke | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||