Ik schaam me voor het mens zijn
De schade die uit onze handen komt
We maken van vruchtbaar grond woestijn
Waar geen leven meer uit voortkomt

Ons woonhuis schut op al zijn palen
De paniek is onzichtbaar
Wij blijven contentieus falen
Van spijt en berouw geen gebaar

Hoe lang blijven we doorgaan met uitzuigen
Hoe lang blijven wij slaan
Ongewenst de natuur verbuigen
Om uiteindelijk als schepping onder te gaan

Maar u heer uw liefde blijft bestaan
Ondanks alles blijft u leven
Geen einde is zichtbaar in uw bestaan
Om hen die het verdienen te vergeven

Aan Hij die zoveel kan verdragen
Niet meer dan eer en lof
Hij die alles kan zonder vragen
Hij die ons opbouwde uit enkel stof

Aan hem bied ik mijn ziel
Hij zal mij dragen in het licht
Vrij zal ik zijn als ik voor hem kniel
Geef me kracht dat ik niet zwicht