Verborgen wereld
Met afwezigheid diep
in zijn grote ogen
staart hij in de verte
naar schimmen
die wij niet kunnen zien.
Schijnbaar onverschillig
stapt hij langs
de grenzen van zijn
kleine wereld, hand
in hand met de eenzaamheid.
Terwijl de wereld op hem
heen ongemerkt verder draait,
verdwijnt een schreeuw
om hulp in de
stilte van zijn hoofd.
in zijn grote ogen
staart hij in de verte
naar schimmen
die wij niet kunnen zien.
Schijnbaar onverschillig
stapt hij langs
de grenzen van zijn
kleine wereld, hand
in hand met de eenzaamheid.
Terwijl de wereld op hem
heen ongemerkt verder draait,
verdwijnt een schreeuw
om hulp in de
stilte van zijn hoofd.
Reacties op dit gedicht
| Sasan: | Woensdag, juli 31, 2002 12:51 |
| Wat een prachtige woorden allemaal. Als je dit zo kunt schrijven heb je een kunstwerkje gemaakt. Wauw! |
|
| karin jansen: | Maandag, juli 15, 2002 21:50 |
| oo prachtig, heel ontroerend | |
| Katynka: | Dinsdag, juli 02, 2002 11:55 |
| hm de complexiteit van de menselijke geest, tis een raadsel he! xxx Katynka |
|
| Hans Winter: | Maandag, juli 01, 2002 23:01 |
| wat kunnen mensen delen als wij zoveel schelen van elkaar, wat voor leven kunnen wij een ander geven. groetje, hans |
|
| Jo Aelmans: | Zaterdag, juni 29, 2002 20:51 |
| Dit is een prachtig gedicht, Sara... ;-)) Jo. ;o)x |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Sara Lammar | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||