eeuwige strijd

grote leegte in haar hoofd
alleen een suizend geluid
van woorden en beelden beroofd
krast ze met een mes in haar huid
het gevoel dat de wond haar geeft
is voor haar het enige bewijs dat ze leeft

lam geslagen door het leven
staart ze in de duisternis
haar ziel lijkt weg te zweven
ze voelt dat het zover is
ze duwt het mes tot op het bot
en kiest daarmee haar eigen lot

maar samen met het bloed druppelen tranen
en woorden verschijnen voor haar ogen
de wil om te overleven wint
vlak voordat de dood haar vindt
voorbij is het nog lang niet
want wat blijft knagen is het eeuwige verdriet
keer op keer zal zij moeten strijden
om niet echt haar polsen door te snijden