Winter Koning
een viool kerft in de winterstilte
de woestenij door vogelvorkjes geprakt
een glazen rag van bevroren dromen
in de zucht der duizend naalden
je kinderhand die met brutale warmte
het ijs van mijn herinnering likt
een bedwongen traan tot dooien brengt
mijn gekloven lippen danken voor je kracht
twee kriekjes op je porseleinen gezicht
je lach getroond aan het eind van een dwaalspoor
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij: | Vrijdag, maart 07, 2003 09:08 |
| De boodschap ontgaat me nog een beetje want ik ben net de korf uit, maar een mooie tekst, vloeiend en boeiend, Erique Roegies, | |
Over dit gedicht
| Auteur: Erique Roegies | 
|
|
| Gecontroleerd door: Pieps | ||
| Gepubliceerd op: 06 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||