ze rukt zich los van een akelige hand,
betast zoekend een buitenkant
omwille van verwarring aan de binnenkant
en het gillen gaat op in de kaalheid
van het kille marmer
wit, slaat koud in het gezicht,
verwerpt de bleke ruimte, toezegging van het gevoel
en schept het open venster verwarring in het verstand

verspreid, de gesloten kartonnen dozen,
vingers, tenen en haren een kamer rond
uitgestrekte armen en benen klappen meteen dicht
bij een korte aanblik van dit schouwspel

Een open venster verwelkomt de lang verwachte,
korte windstoot, klapt dicht, open, dan weer dicht
een lijf en opgestapelde kartonnen dozen
in de hoek van de kamer verblijvend
scheppen ruimte en ontruimen vettigheid

groeiende verzameling vettigheid,
in bewaring gebracht in kartonnen dozen
een hoek van de kamer bezet
vochtig hopend op de vuilnisophaling

een lijf, levend, buigt en strekt,
gaat plat voor het groeien van de stapel
wordt bol van de windstoot
speelt ping-pong met zichzelf





(hmm, niet echt poëzie, tja...wel freaky dacht ik zo ;)...)