Een ooit witte sok
Hij stond daar, rustig
vol bewondering te kijken
in de verlaten kale tuin
met een ooit witte sok
verveeld gehangen aan de wasdraad
die met tijd gezakt was
door te zware lasten.
Zijn schouders echter niet gebogen
want van tijd en haast
had hij nog niet gehoord.
Hij was dan ook de enige
die de citroengele vlinder bemerkt had
die nu voorzichtig over zijn hand kroop.
Hij rilde, maar lachte
- wat kietelde dat -
Vroeg zich af hoe
zo’n piepklein beestje
de macht van het vliegen bezat.
Vragen, vragen
Wat stelde hij zich veel vragen.
Hij keek, luisterde en fluisterde
met grote verbazend open ogen
zijn kinderwijsheid de wereld in.
Ik hoopte stil
dat hij voor eeuwig
kind zou blijven.
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Dinsdag, juli 26, 2005 18:42 |
| miljaar, alweer blijf aub schrijven, altijd, voor zij die je lezen... |
|
| shelob: | Vrijdag, april 23, 2004 23:08 |
| Ontroerend lief en mooi beschreven. | |
| Luijkx: | Vrijdag, april 23, 2004 19:53 |
| Heb genoten van dit mooie gedichtje :) Heel mooi :) Liefs, Laura |
|
| summer_angel_xXx : | Vrijdag, april 23, 2004 19:30 |
| mooi geschrevn greetz angel _xXx_ |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 23 april 2004 | ||
| Thema's: | ||