Marmotje
Marmotje
“Ik ben Jolien” was wat je riep
Toen ik je een naampje koos
Marmotje was je naam toch niet
Je fijne stem klonk ijl en boos
Ik zei je wat een koosnaam is
Je traantjes werden toen een lach
Je deed me toen voor steeds beloven
Dat enkel jij zo noemen mag
En als ik ’s avonds naar je kijk
Zachtjes ademend, nog zo klein
Dan wens ik dat mijn dochterlief
Nog lang mijn marmotje mag zijn.
Mad Scientist
Reacties op dit gedicht
| la mama: | Vrijdag, januari 07, 2005 21:02 |
| voor mij een rakend gedicht...m'n vader noemde mij ook altijd zo,helaas is hij al 29 jaar overleden... btw,ik vind je schrijfsel schitterend!!!fiere,trotse papa,geniet er van... liefs,margot |
|
| tears: | Woensdag, januari 05, 2005 09:23 |
| fantastisch gedichtje! Jolientje mag blij zijn met zo'n papa als jij!! |
|
| tears: | Woensdag, januari 05, 2005 09:22 |
| will hanssen: | Dinsdag, januari 04, 2005 16:44 |
| Lief gedichtje....heerlijk zo'n koosnaam. Will |
|
Over dit gedicht
| Auteur: scientist | 
|
|
| Gecontroleerd door: sweety538 | ||
| Gepubliceerd op: 04 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||