de dood in ogen
je komt naar mij toe
gaat op de grote stoel zitten
je zegt tegen mij: ik ben zo moe
is het aangeslagen vraag ik haar moeder
ze keert haar hoofd naar mij toe
zodat het meisje het niet kan zien
ze knikt nee
en volgt een traan bovendien
mijn maag draait zich om, ik voel me wee
zal haar toch moeten prikken
meisje van drie je bent zo moedig
hoop je toch nog een keer te zien
maar de tijd is niet overvloedig
ze leeft met de dood in haar ogen
zo oneerlijk
de tijd is voor haar al vervlogen
Reacties op dit gedicht
| lachebekje1988: | Dinsdag, april 04, 2006 21:03 |
| Aangrijpend moeilijk en heel herkenbaar. Liefs, |
|
| meta85: | Dinsdag, april 04, 2006 20:29 |
| stilte........ liefs meta |
|
| scientist: | Dinsdag, april 04, 2006 18:59 |
| Net ongeveer hetzelfde meegemaakt. En ook moeten over schrijven. Zulke dingen zijn nooit te verteren... Sterkte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: anjaatjuh | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 04 april 2006 | ||
| Thema's: | ||