Paniek!
Paniek
De telefoon ging af
en ik nam hem op.
Een stem nerveus
een vraag ,
of we snel kunnen komen!
Ze komt
niet meer bij
heeft heel hoge koorts
de ambulance
komt er snel aan.
Het lijken boze dromen.
De auto in
en we zijn er snel
de ambulance
is al weg.
Ik pak de kleinste
en zeg
ga maar gauw
wij redden het wel.
De uren
lijken dagen
ze was zo wit
zo bleek hij zei;
Mama het was net..
of ze al dood leek!
Wat ben je
dan sterk,
je pakt alles aan
dan gaat weer je mobiel
dwars door je ziel.
Ze is weer bij mama
maar o zo ziek
toch komt het goed
zegt hij dan blij.
Uren later
komen ze thuis
een wit gezichtje
in een laken.
Alles is goed!!!
Schreeuwen wij
van de daken.
Toch weer een
stel grijze haren erbij
en jaren van
je leven.
We gaan naar huis
maar in de auto
pakt hij mijn hand....
die voel ik even beven.
We zeggen niets
maar voelen zo veel.
Gelukkig is
ons gezinnetje.....
nog heel!
Reacties op dit gedicht
| Jannie Hoogendam: | Woensdag, maart 28, 2007 20:43 |
| ik voel de angst en de paniek...maar ook jouw kalmte gelukkige afloop zeg liefs Jannie |
|
| Eenzaamheid | HW.H |: | Woensdag, maart 28, 2007 20:26 |
| Heel heftig!! Als je zoiets meemaakt.. Gelukkig liep het goed af!! Mooi verwoord die angst gevoelens! | |
Over dit gedicht
| Auteur: jackie lokker | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 28 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||