klein drama
kleine stapjes op het tapijt
zo stil dat niemand kijkt
de kleine val niet ziet
van een mens in opbouw
te wankel voor verticaal
het groot geluid, daar
waar de zachte schedel kraakt
tegen het houten geweld van
de schuldige eiken kast
zonder waarde, zeker na vandaag
klaar voor de brandstapel
en dan opnieuw de stilte
geen wijzende vingers
slechts troostarmen
wat koude koffiekoeken
aarde die alweer moet dekken
wat bedachtzaam zal vergeven
omdat de tijd verder tikt
zo stil dat niemand kijkt
de kleine val niet ziet
van een mens in opbouw
te wankel voor verticaal
het groot geluid, daar
waar de zachte schedel kraakt
tegen het houten geweld van
de schuldige eiken kast
zonder waarde, zeker na vandaag
klaar voor de brandstapel
en dan opnieuw de stilte
geen wijzende vingers
slechts troostarmen
wat koude koffiekoeken
aarde die alweer moet dekken
wat bedachtzaam zal vergeven
omdat de tijd verder tikt
Reacties op dit gedicht
| mums: | Woensdag, juli 18, 2007 22:30 |
| auw, dit raakt. liefs mums |
|
| Dirk Hermans: | Woensdag, juli 18, 2007 20:45 |
| zeer goed verwoord | |
Over dit gedicht
| Auteur: Frans Vlinderman | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 18 juli 2007 | ||
| Thema's: | ||