misbuikt
klein meisje vol verdriet
ogen van pijn
enorm gevaar dat ze niet ziet
ze wil zo niet zijn
grote jongens
waren er geweest
zo dichtbij
ze wilde niet
enge dromen
hijgende, zwetende lichamen
gekreun wat ze niet wilde horen
het gestoot dat ze niet wilde voelen
zo confronterend
zo machteloos
en waarom groeide er nieuw leven?
in het lichaam dat gebruikt was
als een leeg omhulsel
ze had hier nooit om gevraagd
ze hadden haar niet gebruikt
alleen haar lichaam maar
maar nu is het weer van haar
het voelt alleen zo raar...
maanden later, ze is samen met haar kind
tegemoet naar de toekomst, één groot gevaar
door haar ouders verbannen, ze zoekt het maar uit
en ze was pas 13 jaar...
Reacties op dit gedicht
| kuifje: | Vrijdag, oktober 05, 2007 15:04 |
| wow schitterend geschreven . maar super zielig . ik wou dat ik dat meisje kon helpen .. want dan zou ik het gevoel hebben dat ik toch een meisje van de zovelen die verkacht zijn , heb kunnen helpen . |
|
| Cinderellaa: | Vrijdag, oktober 05, 2007 08:52 |
| Zielig maar krachtig gedicht! Ga zo door. Veel liefs Cinderellaa |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Bells | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 04 oktober 2007 | ||
| Thema's: | ||