In memorium,


Zijn de herinneringen slechts vergeelde perkamenten,
oudbollig en uit de tijd,
of koester je ze nog steeds in je hart,
om ze op een natte regendag
uit je stoffige hersenen te halen,
zijn de herinneringen levendige foto's
die jouw gevoel nog beroeren,
of zijn het slechts levenloze kadavers
die je al lang begroef
op weg naar de vergetelheid?
Kan de tijd van toen jouw hart nog beroeren
nu en dan een glimlach toveren,
om wat goed was, om wat subliem was?
Die dagen vierde vriendschap hoogtij,
het was goed in jouw huis van veiligheid
en vertrouwen te vertoeven,
we balanceerden nu en dan op het randje
van diepe wanhoop naar waarlijke vreugde,
maar je was er en ik was er die symbiotische eenheid,
het perfecte aanvoelen,
het was wat het was en zal dat steeds zijn,
het afscheid was echter niet bedacht en kwam onverwacht,
en daar waar jij ooit mijn hart vervulde,
daar zal steeds die leegte zijn,
de draad van Ariadne is verbroken,
zoveel is verloren,
nu ben je verbonden met andere zielen,
hoop op jouw geluk!!