De wieken van de molen
Zo draaien de wieken, de wieken,
de wieken van de molen, draaien zow
Valser dan een valse kraai, zing ik in een flow
Stefan zwiept met zijn armen door de lucht
lacht en ik, ik zucht
Van verlichting en plezier
Over de grond rollen en kruipen we hier
Toch moet ik goed op zijn reacties letten
dit zijn ongesproken wetten
Gaan we iets te ver ergens in door
gaat de groei in hem te loor
Zomaar dus tijdens het tekenen
kan ik op een uitschieter rekenen
dan slaat hij tegen de tafelrand
leg ik even de mijne op zijn hand
Ineens kruipt hij naar me toe
kriebelt onder mijn arm
Snuffelt met zijn neus
ja dit is heus
tegen mijn gokje aan, zo warm
Van oor tot oor mijn glimlach al die tijd
Zelfs als ik op huis aan rijd
Die wil gewoon niet wijken
zo konden we elkaar verrijken
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Zondag, februari 24, 2008 19:50 |
| Dit doe ik vaak met mijn kleindochter, zegt ze oma even de wieken van de molen doen?! Inderdaad liefdevol mooi! Dicky |
|
| appelboom: | Zondag, februari 24, 2008 19:20 |
| Wiekend liefdevol, Doetsi ;) Liefs en een mooie avond, Vicky |
|
| honingbijtje: | Zondag, februari 24, 2008 16:15 |
| Wat fijn dat je zo van elkaar genieten mag. liefs honingbijtje |
|
| Windwhisper: | Zondag, februari 24, 2008 08:29 |
| heel warm dit schrijven Lieve groet Cobie Goede morgen Kuzzz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: doetsi | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 24 februari 2008 | ||
| Thema's: | ||